Het is opmerkelijk hoe groot de overgang is van het inmiddels al weer wat losgeslagen straatleven naar een restaurant – en trouwens ook theater of bioscoop. Waar men elkaar buiten allang weer vrolijk omarmt en er ook buiten het gezinsleven om alweer vrolijk wordt gezoend, beland je achter de deur van een restaurant volop in ‘het protocol’.

Logisch, want als bij controle blijkt dat zo’n zaak de reglementen aan zijn laars lapt, lopen de boetes zo hoog op dat het voortbestaan zomaar op een koude grieptocht kan komen te staan.

Dus is de ontvangst van Hermus en Co ook bij de WEEVA aan het Gedempte Zuiderdiep in Groningen protocollair keurig op orde. Bij een bescheiden katheder worden we opgevangen en door de ruimtelijk ingerichte zaal naar onze tafel geleid. Het is maandag, en hoewel veel alternatieven op die dag gesloten zijn, is het rustig in de WEEVA.

We hadden gedacht dat na het openen van de restaurants een stormloop zou ontstaan om de opgepotte centen net zo rijkelijk te laten vloeien als de wijn. Maar men is blijkbaar voorzichtig.

Menuutjes, biertjes en een voorgerechtje
Een mooi tafeltje bij het raam is daarom ons deel. Een jongmens spreekt ons in louter verkleinwoordjes toe. ‘Hier heeft u de menuutjes, kijk de biertjes, alstublieft, het voorgerechtje’. Verder niks mis mee, hij vraagt keurig of hij voor de bediening dichterbij mag komen. Om ons vervolgens een kolossale menukaart te presenteren, nadat we het bier klotshoog in de grote glazen hebben geschonken.

Bij de WEEVA (Woon- En Eethuis Voor Allen, dus eigenlijk moet ’t het WEEVA zijn), gesticht in 1871, hoor je eigenlijk Hollandse of liever nog Groningse klassiekers te eten, passend bij de sfeer van het etablissement. Dus daarom duikt Hermus diep in een cocktail de crevettes grises (12,75 euro), ofwel Hollandse garnalen met de klassieke cocktailsaus.

Nou, heel diep duikt hij niet, want het is een platte coupe en hij tikt al snel met het vorkje tegen de glazen bodem. Veel garnalen zijn het niet, maar wel zeer lekker. En de cocktailsaus is niet die zoete meuk die je vaak krijgt, maar een volwassen saus waar het zurige van goede mayonaise doorheen schemert.

De bloedworst blijft het geheim van de inkoper
Co stort zich op de boudin noir de Groningen (8,25 euro). Als ze Franse gasten verwachten moeten ze wel de kaart aanpassen naar ‘de Groningue’. Enfin, het gaat hier gewoon over ‘Groninger bloedworst in de pan gebakken, geserveerd met Granny Smith-appel en appelstroop met rozijnen’.

Co heeft ooit zijn vegetarische wederhelft tot wanhoop gedreven door bij een Britse bed and breakfast-trip bij elk ontbijt de ‘black pudding’ te kiezen, de bloedworst dus. Na een paar happen zegt hij zonder een spoor van twijfel: ,,Zo lekker als hier heb ik het daar nergens gegeten.” Geen compacte plak, maar een heerlijk luchtig hapje.

Hermus die een vorkje steelt en goedkeurend knikt, vraagt het obertje nieuwsgierig: ,,Van welk slagertje komt deze?” Hij blijft het antwoordje schuldig. Geheim van de inkoper, zullen we maar zeggen.

Wellicht levert diezelfde slager ook Co’s hoofdgerecht: de kalfslever, rosé gebraden met uitgebakken spekjes en ui, geserveerd met gekookte aardappelen en groenten (15 euro), wortelen in dit geval. Waarom ze de kalfslever dan niet foie de veau hebben genoemd – we zijn toch lekker Fransig bezig – blijft onduidelijk. De kaart vermeldt het niet maar de ui is gekaramelliseerd. Ook voor deze gang had Co toepasselijk een wave kunnen inzetten. ,,Ik zit zo goed te eten. Wat mooi gemaakt.”

Het gevecht met de graatjes van de sliptongen
Tegenover hem gaat Hermus het gevecht aan met de graatjes van de Trois Petites Sole à la Meunière – drie sliptongen in roomboter gebakken, geserveerd met gekookte aardappelen en wortelen (23,50 euro). Voor 4 euro meer kun je er ‘tong Picasso’ van maken, met gebakken fruit. Een culinaire gruwel uit de jaren zeventig, volgens de Fransen ontstaan in culinaire woestenijen als Amerika of Nederland.

,,Een typisch voorbeeld van een slip of the tong dus”, lacht Co, maar Hermus durft wel retro te gaan. De drie visjes komen met mooi gebakken banaan, sinaasappel en druiven. ,,Nou, eigenlijk zo slecht nog niet.” Hermus voorziet echt wel de hoon van de doorgewinterde eetlezers.

Hij rondt af met de crème brûlée, bereid met vanille (6,75 euro). ,,Ja, hè hè, natuurlijk met vanille, want zo hoort dat”, moppert hij. Bovendien is hij niet helemaal tevreden over de uitvoering. ,,Je moet een krakje horen als je met je lepeltje op het gebrande laagje tikt. Hier hoor ik een zacht zompje.”

Co gaat voor de Groningse Poffert, Groninger warme cake uit de poffertrommel met vanillesaus, vanille-ijs en slagroom (6,75 euro). Dat moest van thuis, met een meegegeven waarschuwing voor ontploffingsgevaar, want allemachtig machtig. Nou, dat viel bijzonder mee. Ook deze afsluiter was raak gekozen: wat zwaar heette, kwam licht en lekker binnen. Een topavond voor Co, en Hermus klaagt ook niet. ,,Maar ik ga hier niet wonen!”

Bron: DvhN